رضا فاطم (مكتوبة) - باسم الكربلائي

رِضَا فاطمْ...هو الغايهْ
وقدْ رفَّتْ...بهِ الرَّايهْ
رِضَا الباري رضاها
ألا موتوا فِدَاها

/يا سائلاً عن أدمعي
لا تدْعُها "بالمالحهْ"
لمّا بكتها أصبحتْ
تُدعى دموعاً "صالحهْ"
كمْ حدَّثتْ عنها فذي
أُمُّ البنينَ النائحهْ
أبناؤها قدْ ترجموا
فعلاً وصايا الناصحهْ
ألا كونوا...على العهدِ
مِنَ المهدِ...إلى اللحدِ
وواسُوا بِنتَ طه
ألا موتوا فداها
حی علی خیرالعمل
یعنی ولای فاطمه
آری رضای حق بود
حکمارضای فاطمه
از روزاول بوده ای
عبدسرای فاطمه
شدسهم تو تا آخرین
لحظه دعای فاطمه
همه بود و ....نبودت را
فداکردی....ره زهرا
به دل داری نواها
الاموتوا فداها

للعمرِ أَنتُمْ نذرُهُ
ما العمرُ لو لَمْ تُنذَروا ؟!
لبُّوا حُسيناً إبنَها
إنْ تنصُروهُ تُنْصَروا
كونوا عبيداً عندَهُ
كيْ تكبُروا فلتَصْغُروا
إنْ جاءَ قبِّلْ نعلَهُ
واخضَعْ لهُ يا "جعفَرُ"
متى يُِقْبِلْ...لكي أرضى
بلى قَبِّلْ...لهُ الأرضا
ثرى العليا ثراها
ألا موتوا فداها

عقل وجنون ازکارتو
حیران حیران میشود
باناله ات ام البنین
هرسینه نالان میشود
ازاشک توچشم فلک
گریان گریان میشود
حتی عدو ازغربتت
زاروپریشان میشود
زدی فریاد... حسینم کو
همان نور....دوعینم کو
به پاکردی عزاها
الاموتوافداها

إنْ ناحتِ الورقاءُ في
هذي الديارِ الخاليهْ
ما همَّني إلاَّ بِها
ألقى حبيبَ الزاكِيهْ
"عونٌ" وعبدَ اللهِ" إنْ
صرتُمْ جسوماً داميِهْ
والسبطُ نادى "أينَكُمْ؟"
قوموا إليهِ ثانيهْ
مُنَى قلبي...بأنْ أحضَرْ
لأفديهِ...إذا استنصَرْ
وأسبى في نساها
ألا موتوا فداها

درس ادب دادی توبر
اولاد خودام البنین
یعنی به پای فاطمه
باید شوی نقش زمین
این خط فکری توشد
درکربلا شورآفرین
عباس نقش زمین
گردیده است ازصدرزین
چنان محکم....زمین خورده
عموده آ....هنین خورده
تنش درزیرپاها
الاموتوا فداها

يدعونيَ المظلومُ "يا
أمِّي" وذا أصلُ الفَخَرْ
للشمسِ أُمٌّ إنَّني
أيضاً أنا أمُّ القمَرْ
"عباسُ" فاحفظ زينباً
بالعينِ يا نورَ البصرْ
إنْ تمشِ يا راعِي اللِّوا
منْ خطوِها فامحُ الأثرْ
أبا الفضلِ...فذي زينبْ
وكمْ أخشى...بأنْ تُضربْ
أذى الزهرا أذاها
ألا موتوا فِداها

توروضه خوان روضه ی
ان جسم بی سرگشته ای
لطمه زنان ، گریه کنان
دلخون ومضطرگشته ای
یادآورآن مقتل و
گودی حنجرگشته ای
هرلحظه یادپیکر
درخون شناورگشته ای
توخواندی از ....لب عطشان
تنی بی سر...به خون غلطان
توخواندی ازبلاها
الاموتوا فداها

أُوصِيكَ يا عباسُ في
يومِ الفداءِ الأعظَمِ
إنْ صُلْتَ فيهِمْ طاعناً
حتّى بلوغِ العلْقمي
أذكُرْ حُسيناً ظامِئاً
عباسُ فلتُقتَلْ ظمَي
وارجِعْ إلى الزهرا وقُلْ
ألماءُ لَمْ يلْمِسْ فمي!
بُنيَّ ارجِعْ...إلى الزهرا
بِلا يُمنى...ولا يُسرى
وما أغلى لِقاها
ألا موتوا فِداها

درکربلای پربلا
درخون کشیدن پیکرش
برنیزه ها دیدن همه
راس علی اصغرش
صدپاره پیکرگشته است
جسم علی اکبرش
زیرسم مرکب شده
آن قاسم نام آورش
به روی نی...همه سرها
شده غارت...چه معجرها
ازاین جوروجفاها
الاموتوا فداها

يا رِفْعةَ الرأسِ التَّي
عنها ستحكي المَشرَعهْ
إنْ سارَ رأسُ ابنِ الهُدى
فوقَ القنا سيروا معَهْ
أنتُمْ نسورٌ أربَعٌ
سدّوا الجهاتِ الأربَعهْ
يُرمى بأحجارِ العِدى
في مشهدٍ ما أفظَعَهْ!
عجوزٌ مِنْ...أعاديهِ
على الرُّمحِ...ستُدُميهِ
وحوراءٌ تراها
ألا موتوا فِداها

ام البنین بودی کجا
درشعله ها گهواره شد
آماج تیرحرمله
آن حنجرشیرخواره شد
سوغات خولی معجرو
یک لنگه ی گوشواره شد
درآن بیابان دختری
آواره ی آواره شد
شده مضطر... تک وتنها
رقیه در ...بیابانها
شنیده ناسزاها
الاموتوا فداها

يا ليتني أمضي إذا
ساقوا ربيباتِ الخِبا
حتّى أصُدَّ الشِّمرَ إنْ
بالسوطِ أدمى زينبا
لهفي لها بينَ العِدى
قد شدَّها حبْلُ السِّبا
إنْ تدعُ :إحضرْ يا عَلِي
زَجْرُ الخنا سبَّ الأبا
إذا نادتْ...فلَنْ تُسمَعْ
وبالرُّمحِ...غدتْ تُقرعْ
بكتْ عيني أَساها
ألا موتوا فِداها

شبهای جمعه میروی
درکربلا بافاطمه
گه میروی درخیمگه
گه میروی درعلقمه
گاهی روی درقتلگه
بااضطراب و واهمه
ذکر حسین جانم حسین
گردد به لبها زمزمه
شب جمعه...شود محشر
کنار آن.... تن بی سر
به پا گردد عزاها
الاموتوافداها

 

الشاعر : علي العسيلي العاملي