أذكر أنه (مكتوبة) - باسم الكربلائي

أذکُر أنا مِن کَم سَنَه
لیله عِشتها للصُبح دُموعي تِجري
سبعه ابصَفَر طَف مُختَصَر
ثاني أخو عني مِشه کسرلي ظهري
چانت بدایه و هاي النهایه

هاي آنه بالخرابه و یومک ذِکَرته
لیل الیِنامَه غیري آنه سَهَرته
یَبن أمي و الزچیّه عُمري کِرَهته
زینب أنا یَخویه لظهري کِسَرته
ثاني أخو کِسَرني لَمّن فُگدته
مِحسِن کِسَرني أول و الثاني انتَ
هَل مدمعي ابمجلس نَعي
مَأتم نِصَبنا بالیِسر ذِکرنا حزنک
رُوس إخوِتَک لِمصیبِتَک
کِل مَن علی راس الرمح یِواسي إبنک
مَأتم سبایه و هاي النهایه

هاللیله خل أذَکرَک هاللیله سبعه
چنت انتَ وي عضیدک توصي و تِوَدعه
أذکُر اجیتک أرکض و بگلبي صدعه
جیت ألطم اعلی راسي یم بابک أنعه
و انت صحت عضیدک خل یخفي دمعه
شیل الطشت تِگِلّه صوتک أسمعه
شفت الطشت و أذکُر طحت
یا خویه ویاک إنتهی یا ریته عُمري
انتَ رحت و آني ضِعِت
ما تِسوَه دنیا ابلا أخو یخویه تدري
ماکو حِمایه و هاي النهایه

خایف علیّه خویه دمک أنُظرَه
ریتک تِجیني للطّف موقف تِحِضره
عالغبره شِفت أخویه و شِمر اعلی صدره
یِنظُر إلي و یِطبره طبره اعلی طبره
هو یِحز وریده و عیني اعلی نحره
ضامي و سمعته یلهج یِمَّه یَـ زهره
خیل الغَدُر داست صَدُر
کون الذِبَح سبط النبي ذبحني یَمّه
خل أنذبح راسي ابرمح
و لا أنظر لذبحة طفل و اتشوفه أمه
ماتوا ضَمایه و هاي النهایه

شیلوا الطشت تنادي خایف علیّه
هذا الطشت إجاني و آني سبیّه
ابذاک الطشت چبدتک یبن الزچیّه
بالثاني راس أخویه جابوا إلیّه
سمعوا رقیّه تبچي و إنطوه هدیّه
راس الحُسین إجانه و راحت رقیّه
مِن باسِتَه مِن رُگبِتَه
گالتله لیش إتأخرت یَبویه عني
شَبگة یِتم مو بالحِلم
گطعت نفسها و إنتهت خذوها مِنّي
خنگوا ضِواها و هاي النهایه

هیبه النعِش یخویه من هیبة أهله
یبن أمي عالأصابع نعشک تِعَلّه
واحد یِگلّ للآخر آني الـ أحِملَه
لِحدَک یِحُفرَه أخوک و دمعه یِهِلّه
ریتک تشوفه عاري و محّد یِغَسله
مِنهو الحُفَر له گبره و مِنهو الفِزَع له
ما ظل کِتُر مابي کَسُر
وي خُنصُر إیده المنگطع دِلیلي عفته
عفته ابوضع یسوه الدمع
تحت الحوافر یا وسف أخویه شفته
عفته ورایه هاي النهایه

نعشک رِموا یخویه و صابک حقدهم
سابقهم ابوصیتک تعرف قصدهم
سَل صارِمَه بوفاضل قرّر یردهم
لو لا الوصیه والله ابسیفه حصدهم
ریتک تشوفه بالطّف لمّن گصدهم
سبعین ألف مقاتل سبعه یِعِدهُم
و الفاجعه عالمشرعه
شفت الچفوف امگطّعه و اجیت أودعه
گتله الخدر یم الشمر
حالف یخویه عالمتن سوطه یگطّعه
ما عدنه رایه و هاي النهایه

یومک هُضَمني والله و فگدک مصیبه
بس الأشد و الأصعب إختک غریبه
بت حیـــدره سِبوها هاي العجیبه
یا هاشمیّه گبلي صارت سلیبه
سوط الشمر ذبحني و آنه الحبیبه
گتله الکِفَلني وینه و امنین أجیبه
صوت السبي یجرح نَبي
أشگُف بِدَیّه و حَشّمِت کفیلي وینه
وِلیة نَذِل ما تنحمل
راس الکفاله بالیِسر علیّه عینه
دمعي شکایه و هاي النهایه

 

للشاعر : سيد عبد الخالق المحنة